viernes, 30 de enero de 2015

O nacemento da ninfa


La ninfa de la fuente. Lucas Sunder Cranach el Viejo

Primeiro está o lume...
Si, rosean os teus primeiros lumes
no alento das aves que pasan,
e ascende a caixa de música
ao fondo do teu ventre, extraviada.

Despois xorde o illó,
e a auga vai destrenzando as túas cadeiras.
Logo aséntase a mármore
da túa fronte,
e cara a ti achéganse aboiando as palabras
nos teus cabelos despregadas;
as palabras larvarias, espidas de futuro.

Ao final, ábrense os teus ollos,
crisálides de todas as miradas.


Versión en castellano:

Primero está el fuego…
Sí, florecen tus primeros fuegos
en el aliento
de la aves que pasan,
y asciende la caja de música,
al fondo de tu vientre, extraviada.

Después nace la fuente,

y el agua
va destrenzando tus caderas.
Luego se asienta el mármol de tu frente,
y hacia ti arriban
nadando las palabras
en tus cabellos desplegadas,
las palabras larvarias desnudas de futuro.

Finalmente, se abren

tus ojos,
crisálidas de todas las miradas.

domingo, 18 de enero de 2015

Farfállote

Desnudos en la playa. Josep de Togores. 

Farfállote
como farfalla o mar area.
Sentíndote
co sentido xunto...
Ensancho as túas cadeiras.
Palpito as túas nádegas.
Digo os teus nefres.
Mareo os teus peitos.
Abismo o teu sexo.
Pérdome na espesura das túas coxas quentes
e concibo os teus límites;
o muro dos nomes prohibidos,
onde comeza
a agridoce memoria
da nada.


Versión en Castellano:

Te balbuceo
como balbucea el mar
arena.
Sintiéndote
con el sentido junto...
Ensancho tus caderas.
Palpito tus nalgas.
Pronuncio tus labios.
Mareo tus pechos.
Abismo tu sexo.
Me pierdo en la espesura de tus muslos calientes
y concibo tus límites,
el muro de los nombres prohibidos;
donde comienza
la agridulce memoria de la nada.

martes, 13 de enero de 2015

Canto verde

 Horizonte verde

Pallas de herba nos astros verdes.
A montaña con toda a súa auga
baléirase nun puro canto verde,
nu como os metais, como o vidro
e o seus atavíos de luces musicais.

Cando o canto aparece
móstrase a fermosura
do que se sente
o do que foi sentido
-a terra cos seus vivos e os seus mortos.


Versión en castellano

Briznas de hierba
en las estrellas verdes.
La montaña con toda el agua
se vacía en un puro canto verde,
desnudo como los metales,
como el cristal y su atavío de luces musicales.

Cuando el canto aparece
se muestra la belleza de lo que se siente
o de lo que fue ya sentido
-la tierra con sus vivos y sus muertos.

domingo, 4 de enero de 2015

A sensación


El nacimiento del nuevo mundo. Salvador Dali.

Para crealo todo de novo,
acantoade o ollo, transgredide
sangrando a cicatriz do un.
O mar caeu do ceo.
A Terra ergueuse dos infernos.
O home,
a traxedia e a sensación;
o vermello da cor, a turbación da imaxe.

Na pantalla nocturna
está detido
o relevo dun lóstrego.
Descansa gozoso en se mesmo..


Versión en castellano

Para crearlo todo de nuevo,
aislad el ojo, transgredid
desangrando la cicatriz de lo uno.
El mar cayó del cielo.
La Tierra se encumbró de los infiernos.
El hombre,
la sensación y la tragedia;
el rojo del color, la emoción de la imagen.

En la esfera nocturna
está paralizado
el cuerpo de un relámpago.
Descansa gozoso en sí mismo.