O primitivo compás

Fotografía de Xaime Oroza.: Dous miñatos

Saír ao encontro,
á feitura ou ao suco dunha estrela;
rastro
que a beleza retorna aos corpos
no sanguento revés da luz
ou na memoria
da súa ferida,
da súa eterna correspondencia.

Ás sen pegadas de vento
en plenaria caída aos ríos íntimos.
Chegar así ao encontro,
polo espertar do encontro,
cando as voces esquecen as palabras;
a quietude que recoñezo,
o alento
do seu primitvo compás.

Versión en castellano:

Ir al encuentro,
a la forma o al surco de una estrella;
rastro que la belleza restituye a los cuerpos
en el sangriento dorso de la luz
o en la memoria de su herida,
de su eterna correspondencia.

Alas sin residuos de viento
en plenaria caída a los torrentes íntimos.
Llegar así al encuentro,
por el despertar del encuentro,
cuando las voces
olvidan las palabras;
la placidez que reconozco,
el soplo
de su primitivo compás.