domingo, 19 de junio de 2016

Os álamos de Area



Area, praia, dunas, pinos e álamos

Os meus ollos abritan unha leira de acougo
aquí, nos álamos de Area,
mentres sinto morrer o mar.
É no bater costeiro onde a alma sucumbe.
Ah... as vizosas augas de fondas criadeiras!

Nesta quietude que respiro,
penetra en min o arcano dos insectos,
o aire maduro dun á,
a colleita nova da terra.

Alá ao lonxe os cumes do Vicedo
xiran a todo vento
o desatino dos muiños
aquí, moi preto, o varal
creba a súa luz de pau seco,
ceiba o ferreiro os seus filigranas no aire,
refulxen ao Sol os pedais no alto
a bicicleta, e detrás, ao fondo,
farfalla a escuma un remuíño excéntrico.

De súpeto, todo se aquieta.
Enmudece a prata dos álamos
ao cegador azul.

Silencio.

Hoxe, a mañá
discorreu a través de min,
e ollei doutra maneira.

Version en castellano:

Mis ojos abren un taller de aliento,
aquí, bajo los álamos de Area,
mientras siento morir al mar.
Es en el retumbar costero
donde mi alma se derrumba.
¡Ah… las fértiles aguas de profundas matrices!

En esta quietud que respiro,
penetra en mí el arcano de los insectos,
el aire maduro de un ala,
la cosecha reciente de la tierra.

Allá, lejanas, las cumbres de O Vicedo
giran a todo viento locuras de veleta,
aquí, muy cerca, la baranda
cruje su luz de palo seco,
un carbonero lanza al aire sus filigranas,
brillan al Sol los pedales en alto
la bicicleta, y detrás, al fondo,
balbucea la espuma un remolino excéntrico.

De repente, todo se aquieta.
Enmudece la plata de los álamos
al cegador azul.

Silencio.

Hoy, la mañana
ha fluido a través de mí,
y he mirado de otra manera.